[ سحر طاعتی - روزنامه نگار و موزیسین ]
از زمانی که درسن نوجوانی و در هنرستان موسیقی دوره‌ی پنج ساله را نزد علی اکبر خان شهنازی گذارند، تار شد مونس همیشگی‌اش. مونسی که او را به مکتب صبا نیز کشاند و با گذراندن دوره‌های مرکز حفظ و اشاعه موسیقی و نیز بهره‌مندی از کلاس‌های درس محمود کریمی، عبدلله دوامی، یوسف فروتن و سعید هرمزی توانست با رتبه‌ی اول هنرستان عالی موسیقی فارغ التحصیل شود و به دانشگاه راه یابد و در همان دانشگاه استادیار شود و از آن پس شاگردانی تربیت کند که این روزها شیوه‌ی نوازندگی او را در پیش گیرند.
«محسن نفر» استادان زیادی را تجربه کرده و از هر کدام شیوه‌ای را آموخته؛ اما شیوه‌ی تارنوازی‌اش امضای خودش را دارد و تفکرش در موسیقی برآمده از ذهن هنرمندانه‌ی خودش است. او همیشه در آثارش سعی کرده که مُهر خودش را پای آثارش بزند به طوری‌که بزرگان موسیقی ایران همچون «محمدرضا لطفی» درباره دو اثر او یعنی وصل مستان و شمس الضحی مواردی را مطرح و آن دو اثر را آثاری در خوراعتنا و مبتکرانه دانستند.
محسن نفر در دهه‌ی شصت پس از پیروزی انقلاب اسلامی و شروع جنگ ایران و عراق در همکاری با حسام‌الدین سراج مجموعه آلبوم نینوا (۱ تا ۵) را آهنگسازی و منتشر کرد که در آن قطعاتی با این دو موضوع سیاسی– اجتماعی به چشم می خورد و بعد از آن نیز همکاری او با این خواننده ادامه یافت تا جایی که آثاری در قالب بداهه نوازی نیز از این دو هنرمند با نام های وصل مستان و شمس الضحی منتشر شد همان آثاری که محمدرضا لطفی توجه خاصی به آنها داشت.
«باغ ارغنون» دیگر اثر محسن نفر در جایگاه آهنگساز و نوازنده‌ی تار بود که باز هم در همکاری با حسام الدین سراج خواننده‌ی برجسته موسیقی ایرانی تولید شد و بعد از آن آلبوم‌هایی چون یاد یار، فکر نو، یاس، خاکستری، آبی و سرگردان را منتشر کرد که درهر کدام شیوه آهنگسازی ونوازندگی‌اش که متاثر از تارنوازی قدما در تلفیق با موسیقی امروزی است و با امضای شخصی خودش در دسترس علاقه‌مندانش قرار داد. او طی یک دهه گذشته با تمرکز بر ردیف دستگاهی موسیقی ایران نیز دست به تولید آثاری زد که در زمینه تار نوازی ایران ماندگار شده‌اند.
شیوه تار نوازی محسن نفر از آثار گروهی تا انفرادی‌اش منحصر به فرد است و این منحصر به فرد بودن را تا به امروز نیز در آثارش حفظ کرده به گونه‌ای که در تازه‌ترین اثرش با عنوان «زار» که تماما تک‌نوازی اوست به وضوح دیده می‌شود. او در این اثر به نوعی ایده‌ها و اندیشه‌های موسیقایی‌اش را ارائه کرده است که همانند بسیاری از آثار او توسط مرکز موسیقی حوزه هنری منتشر شده است.
محسن نفر آهنگساز و نوازنده‌ای است که علاوه بر تدریس، تولید موسیقی وبرگزاری کنسرت در قالب گروه موسیقی مینیاتور، آهنگسازی موسیقی فیلم را نیز برعهده داشته است و از طرقی دیگر اندیشه‌های هنری‌اش را در بخش موسیقی به مخاطبانش انتقال داده است؛ به طوری‌که در همکاری با کارگردانان همچون محمدرضا هنرمند در فیلم کوتاه و نیمه بلند مرگ دیگری و گورکن، مجید مجیدی در فیلم سینمایی هودج، بهزاد بهزاد پور در فیلم معبر، رسول ملاقلی پور در فیلم بلمی به سوی ساحل و جمال شورجه در فیلم روزنه، آثارش را در این زمینه نیز ثبت کرده است.
تدریس تار و سه تار یکی از بخش‌های مهم زندگی موسیقایی محسن نفر است به گفته خودش تدریس را از ۱۳۵۴ و ۱۳۵۵ شروع کرده، زمانی که استاد محمود کریمی که از مُمتحنان مركز حفظ و اشاعه موسیقی بوده بعد از ارزیابی کارش او را برای تدریس به مركز معرفی كرده و محسن نفر نوجوان از همان زمان پا در مسیر تدریس ساز تار گذاشته تا به امروز که مدرسی در دانشگاه‌های مختلف از جمله صدا و سیما، دانشگاه سوره و امیرکبیر و علمی کاربردی را نیز تجربه کرده و این روزها کلاس‌های خصوصی‌اش مامنی برای علاقه‌مندان جدی فراگیری ساز تار است.
محسن نفر هنرمندی متعهد است که سال‌هایی از فضای رسمی موسیقی فاصله گرفته و سال‌های بسیاری را نیز هم‌دوش هم نسلانس برای بقای موسیقی ایرانی کوشیده است. او همیشه همراه جامعه‌اش بوده و آثارش بیانگر این همراهی در برهه‌های تاریخی – اجتماعی سرزمین‌مان است.
روتیتر: درباره‌ی محسن نفر: تار نوازی متعهد از نینوا تا زارنویسنده:
برچسب ها:
عکس اصلی مطلب: دسته بندی مطلب:
خلاصه مطلب:
[ سحر طاعتی - روزنامه نگار و منتقد ]
از زمانی که درسن نوجوانی و در هنرستان موسیقی دوره‌ی پنج ساله را نزد علی اکبر خان شهنازی گذارند، تار شد مونس همیشگی‌اش. مونسی که او را به مکتب صبا نیز کشاند و با گذراندن دوره‌های مرکز حفظ و اشاعه موسیقی و نیز بهره‌مندی از کلاس‌های درس محمود کریمی، عبدلله دوامی، یوسف فروتن و سعید هرمزی توانست با رتبه‌ی اول هنرستان عالی موسیقی فارغ التحصیل شود و به دانشگاه راه یابد و در همان دانشگاه استادیار شود و از آن پس شاگردانی تربیت کند که این روزها شیوه‌ی نوازندگی او را در پیش گیرند.